Woensdag 19 december
Heey Dagboek.....
Rotterdam...mijn stad...mijn roets. Altijd weer dat gevoel van thuiskomen wanneer ik mijn voet op het perron zet. Een gevoel wat zich meester van mij maakt en waar ik dit gewoon nergens anders ervaar.
Ik ben van een generatie waarin alles constant verandert. Niets...maar dan ook niets is hetzelfde als in mijn jeugd. Neem de stad op zich. Die leegte...die open vlakten...ik dacht als kind dat het altijd zo hoorde. Op die leeftijd had je niet door dat de vele braak liggende terreinen het gevolg waren van een brute manier om een capitulatie af te dwingen. Vele levens, alsook het oude Rotterdam en haar architectuur, vernietigd.
Melancholie slaat toe als ik oude foto's bekijk, de nostalgie....die tijd, dat oer Hollandse.....prachtig gewoon.
Ik ga dan ook geregeld naar steden die het nog uitstralen, zoals Amsterdam. Die gaat er prat op, maar zij had het geluk dat er steden van grotere betekenis waren die het ontgelden moesten...eeuwig zonde.
Intussen heeft de tijd de bouwwereld de gelegenheid geschonken de leegte op te vullen. Een metamorfose van ongekende grootte en nog meer qua hoogte. Het witte huis, destijds het hoogste gebouw en zelfs de eerste wolkenkrabber van Europa, rest niets meer dan het opkijken tegen zijn grote broeders en zusters.
Wat geldt voor de stad, geldt ook voor haar bewoners. Het moderne strakke Rotterdam, heeft ook modern strakke inwoners. De nuchtere Rotterdammer van weleer lijkt onvindbaar tussen het gemêleerd publiek van nu. Maar soms zie je ze nog, specifieke Rotterdammers op specifieke plekjes.
De huiskamer op centraal is zo een specifiek plekje. Gezellig ingericht met oude meubelen en accessoires van vroeger. Een inrichting die je steevast aan je tante Miep doet denken. Nu zijn er wel meer huiskamers op treinstations, maar die op Rotterdam is wel de meest aantrekkelijkste. Een heerlijk stukje ouderwets thuis, met de geur van verse koffie.
En ik ben niet de enige die er zo over denkt. Het zit er altijd vol. Mensen die er elkaar ontmoeten, er aan de laptop werken, of gewoon zitten te zitten, zoals ik ....rustig genietend van m'n kopje koffie...en de sfeer die er hangt. Graag kom ik hier, met de rug in ruste op de oude rustieke, maar uiterst comfortabele bank van een tante Mien. De herkenbare klanken, het herkenbare verbale....even waan ik mij dan in het echte Rotterdam van vroeger..omringd met echte Rotterdammers, net als vroeger.
Was weer een mooie dag, dag boek...